Kwidzyn. Ogień i Woda, felietonowe potyczki dwóch żywiołów. Unijne zasługi

Ogień i Woda, felietonowe potyczki dwóch żywiołów

Ulubieniec Stalina. Na tyle, że za jego rządów został wyniesiony do rangi najwyższego autorytetu w dziedzinie biologii. Jednym z celów jego naukowych badań było obalenie teorii Darwina. W tym celu ogłosił, iż osobniki nie konkurują ze sobą o dostęp do ograniczonych zasobów, lecz współpracują, co zyskało uznanie w radzieckiej partii komunistycznej, jako zgodne z założeniami bolszewizmu. Empiryzm jego teorii doprowadził do głodu milionów obywateli Sajuza, a także naukowej śmierci jego oponentów. Największych pechowców dosięgła nawet śmierć fizyczna. Trofim Denisowicz Łysenko, twórca "łysenkizmu". Gdybym był człowiekiem nauki, to zestawienie mnie z Łysenką z pewnością uznałbym za najwyższą obelgę. Z tego też względu oświadczam, że przywołane poniżej postacie polskiej nauki nie mają z Łysenką nic wspólnego. Z pewnością.

Czytaj także: Kwidzyn. Ogień i Woda, felietonowe potyczki dwóch żywiołów. Janosikowe

Profesor historii Longin Pastusiak - polityk od zawsze. I chce nim być nadal. Najlepiej w europarlamencie. Na niedawnej konferencji prasowej w Kwidzynie nieoczekiwanie oznajmił, że "stosunki dyplomatyczne między UE a Polską zostały po raz pierwszy nawiązane w 1988 roku, a więc za czasów jeszcze PRL-u". Nikt z zebranych nie zauważył tego epokowego odkrycia. A szkoda, bo sprawność władz PRL-u jest tutaj godna podkreślenia. Nie było bowiem zapewne łatwo nawiązać stosunki dyplomatyczne z UE w roku 1988, gdyż UE powstała dnia 1 listopada 1993 roku. Zuchy.

Profesor ekonomii Krystyna Strzała - politykiem nie jest, lecz nie wyklucza, że mogłaby być. Także w europarla-mencie. "Kwidzyńska" Pani Profesor dodała nam wszystkim otuchy odkryciem, że "…trzeba zmienić sposób myślenia i stworzyć z tego starzejącego się społeczeństwa czynnik rozwoju gospodarczego, to znaczy co jest potrzebne - usługi dedykowane dla seniorów". To myśl bardzo śmiała, by rozwój gospodarczy spoczął na wątłych barkach emerytów i rencistów. Nareszcie Polska byłaby prekursorem jakiejkolwiek myśli ekonomicznej. Jako skromny inżynier zachodzę w głowę, w którym miejscu, lub nawet miejscach, Pani Profesor dostrzega nisze, w których zmieściłyby się tysiące nowych firm robiących dobrze najstarszym mieszkańcom naszego kraju - cudem usłanego? I jakiż to skomplikowany wzór ekonometryczny udowadnia rozwój kraju, przy pomocy nadreprezentacji osób w wieku emerytalnym. Nic to, że w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku na jednego otrzymującego świadczenia emerytalne przypadało siedmiu wpłacających, gdy teraz niespełna dwóch. No cóż, to najwyraźniej przekracza moje zdolności intelektualne.
Michał Chodorowski, komentator portalu kwidzyn.naszemiasto.pl

Polecamy również:Kwidzyn. Ogień i Woda, felietonowe potyczki dwóch żywiołów. Posmoleńskie wspominki

Starcy w Unii

Niestety, jako humanista, o skomplikowanej ekonomii emerytalnej wiem jeszcze mniej, niż inżynier Michał, ale tak jak większość wiem, że na systemie emerytalnym zęby połamał sobie niejeden rząd w niejednym kraju. A właściwie uzębienie tracili wszyscy rządzący w krajach, gdzie stosunek wpłacających składki do pobierających świadczenie zbliżał się do wspomnianego przez Michała stosunku 2:1. Czyli mówiąc wprost - na całym Starym Kontynencie. I wszyscy przy okazji czepiają się biednego Bismarcka, który ów system repartycyjny oparty na międzypokoleniowej umowie (młodzi pracują na emerytury starych) stworzył. Tyle , że w XIX wieku wspomniane proporcje były zdecydowanie inne, choćby dlatego, że wieku emerytalnego dożywał mało kto. A mnie najbardziej dziwi, że od czasów słynnego kanclerza nikt nie wymyślił nic lepszego. Owszem są OFE, ale to jednak kapitalistyczny wymysł służący pomnażaniu kapitału, bo przecież najwięcej zarabiają same fundusze.

Tyle w kwestii emerytur, więc pora poddać analizie inne tezy głoszone przez lewicowych kandydatów, którzy szykują się na podbój Europy. Zwłaszcza pomysł rozwoju usług dedykowanych seniorom wydaje się rewolucyjny, bo to oznaczałoby wręcz przełomowy zwrot w dziedzinie edukacji, czyli dziedzinie tak bliskiej pani profesor. Wszak niektóre analizy wskazują, że już za 10 lat w Polsce na gwałt będzie brakowało pielęgniarek i pielęgniarzy. I to takich, którzy wykonują podstawowe zabiegi medyczne w szpitalach i przychodniach, bo przecież opieka paliatywna już dziś jest w opłakanym stanie. Wprawdzie profesor Strzale, jako wykładowczyni PSW, gdzie działa kierunek pielęgniarski, trudno tu coś zarzucić, ale chodzi o ogólną tendencję. Młodzi ludzie po prostu nie garną się do tego zawodu, co wcale nie dziwi, bo praca jest trudna, a wynagrodzenie marne. Poza tym w ciągle starzejącym się społeczeństwie w końcu osiągnęlibyśmy moment, że usługi dedykowane seniorom musieliby wykonywać sami seniorzy. Dlatego moim zdaniem do problemu trzeba podejść z zupełnie innej strony. Trzeba pobudzić przyrost naturalny, zwłaszcza, że pod tym względem plasujemy się na szarym końcu europejskich statystyk.

Zobacz też: Ogień i Woda. Rejmontowicze i Kasprowiczanie

Na koniec wrzucę jeszcze kamyczek do ogródka profesora Pastusiaka, bo mnie też śmieszy, tak powszechne obecnie, przypisywanie sobie europejskich zasług. Ciekawe czy w 1961 roku, wstępując do PZPR, profesor myślał już o strefie Schengen? Brakuje jeszcze tylko, żeby ojcem wstąpienia Polski do Unii ogłosił się Jarosław Kaczyński.
Rafał Cybulski, redaktor prowadzący