Scena Lalkowa im. Jana Wilkowskiego podsumowuje projekt "Porywacze snów"

Swoją premierę sztuka miała 14 grudnia 2015 roku, jako pierwsze zobaczyły ją dzieci z kwidzyńskiego przedszkola Chatka Puchatka. Łącznie spektakl prezentowano 34 razy, w większości przypadków za scenę posłużyły przedszkolne sale, ale raz bajkę oglądali mali widzowie ze Specjalnego Ośrodka Rewalidacyjno- Wychowawczym dla dzieci i młodzieży z autyzmem w Gdańsku.

Główne cele projektu
Głównym zadaniem pomysłodawców spektaklu „Porywacze snów” było stworzenie scenicznego utworu o otwartej, pozwalającej na współdziałanie z widzem formie. W celu zrealizowania tego założenia twórcy projektu zdecydowali się na zbudowanie prostej opowieści, która zarówno pod względem treści jak i inscenizacji byłaby z jednej strony bliska i w pełni zrozumiała dla młodych widzów, a z drugiej pozwalałaby na pobudzenie dziecięcej wyobraźni oraz dotknięcie ważnych dla dzieci tematów.

O spektaklu
Przedstawienie „Porywacze snów” w inscenizacji i reżyserii Doroty Anny Dąbek to spektakl adresowany do dzieci w wieku przedszkolnym. Jest to krótka historia, która w niezwykle zmysłowy sposób odzwierciedla sytuacje doskonale znane cztero-, pięcio-, czy sześciolatkom z ich codziennych, sennych podróży do krainy wyobraźni. Jej główny bohater to mały chłopiec, który, podobnie jak wielu widzów tego spektaklu, boryka się z tym, że jego kolorowe marzenia niszczy tajemniczy Łapacz snów. Jak wyzwolić się od niego i pozbyć się sennych koszmarów, które przynosi dzieciom? Jak przywrócić radość z bujania w obłokach? Realizatorzy spektaklu starają się znaleźć odpowiedzi na te pytania angażując w przebieg przedstawienia dziecięcą publiczność. Dzięki temu, podczas wielu niezwykłych interakcji z Porywaczami Snów, jakie zostały wykreowane muzyką, obrazem i ruchem scenicznym, młodzi widzowie przekonują się sami, jak pozbyć się własnych lęków i pokonać nocne potwory. W ten sposób, za sprawą zaangażowania dzieci we współtworzenie przebiegu przedstawienia za każdym razem powstaje nieco inna opowieść o przezwyciężaniu własnych słabości czy obaw

- Realizacja tego projektu stanowi kolejny przykład działań poszerzający horyzont oddziaływań teatru na młodego widza. Skonstruowanie przedstawienia w oparciu o pobudzanie przede wszystkim różnych zmysłów dziecięcej publiczności, dzięki wprowadzeniu muzyki na żywo oraz zastosowaniu sensora do kreowania pulsujących obrazów, okazało się doskonałym rozwiązaniem dla wytwarzania przestrzeni do współdziałania z dziećmi - informują twórcy spektaklu.

Dzięki temu przedszkolna widownia na każdym przedstawieniu, bez względu na wiek i liczbę osób, otwierała się na współdziałanie nie tylko z pedagogiem teatru, ale też z aktorami kreującymi zarówno rzeczywistość sceniczną jak i interakcję z dziećmi. W rezultacie przedstawienie umiejętnie zespolone w swojej strukturze i estetyce z warsztatami prowadzonymi przez pedagoga teatru okazało się doskonałym bodźcem zarówno do kształtowania wrażliwości dziecięcej publiczności jak do podejmowania tematów ważnych i trudnych z perspektywy widza.

Jak tłumaczą twórcy spektaklu, najważniejszym rozwiązaniem wykorzystanym podczas realizacji programu okazało się dostosowanie przekazu treści do kompetencji i potrzeb adresatów projektu.

Połączenie działań scenicznych z pracą pedagoga teatru, Aleksandry Beker, który wprowadza widzów w niecodzienną sytuację zmieniającą dobrze znaną przedszkolakom przestrzeń w miejsce do wspólnych działań twórczych, zaowocowało odnalezieniem przez realizatorów projektu właściwych form komunikacji.

Kolejnym równie istotnym elementem tego projektu okazało się wprowadzenie w miejsce tekstu i przekazu słownego oddziaływania przede wszystkim za pomocą dźwięków i animacji. Dzięki temu osiągnięto bardzo prostą a jednocześnie niezwykle sugestywną i pobudzającą zmysły formę oddziaływania na wyobraźnię widzów. Co więcej tego rodzaju rozwiązanie pozwoliło realizatorom spektaklu na bieżąco odpowiadać na bardzo zróżnicowane w każdej grupie wiekowej reakcje publiczności.

Trzecim, ostatnim z najważniejszych atutów tego programu było dostosowanie wystawienia spektaklu i realizacji warsztatów do pracy w różnych miejscach i grupach o odmiennych kompetencjach oraz potrzebach. Skonstruowanie spektaklu na zasadzie posługiwania się działaniami wpisanymi tylko w lekko zarysowaną ramę pozostawiało bowiem twórcom przedstawienia przestrzeń do modyfikacji poszczególnych działań pod kątem specyfiki oraz potrzeb danej publiczności.

Podsumowanie
Projekt „Porywacze snów” to doskonały przykład połączenia pracy pedagoga teatralnego z działaniami scenicznymi twórców spektaklu. Działania warsztatowe krok po kroku wprowadzają publiczność w nową sytuację i oswajają ze zmianą znanej im przestrzeni. Wspólna rozmowa i pierwsze interakcje pozwalają rozpoznać kompetencje i potrzeby danej grupy. Dzięki temu podczas spektaklu łatwiej jest prowadzić żywy dialog z odbiorcą, który szybciej staje się tym samym współtwórcą sytuacji scenicznej.

Produkcja spektaklu została dofinansowana w ramach konkursu im. Jana Dormana. Konkurs organizuje Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Ideą konkursu jest z jednej strony wspieranie szkoły poprzez kształtowanie bogatej i różnorodnej oferty spektakli przygotowanych z myślą o wieku i potrzebach uczniów oraz specyficznych szkolnych warunkach, z drugiej zaś – wspieranie mobilności teatrów i otwieranie ich na wyzwania bezpośredniego kontaktu z widzem poza murami ich instytucji.

„Porywacze Snów”
Scena Lalkowa im. Jana Wilkowskiego w Kwidzynie
Tekst: Beata Nessel-Łukasik
Twórcy przedstawienia:
reżyseria i inscenizacja: Dorota Anna Dąbek.
scenografia i kostiumy: Miro Dusa
muzyka: Bogdan E. Szczepański.
w spektaklu występują: Tomasz Madej, Jarosław Fandrejewski, Dorota Anna Dąbek