Kwidzynianka Barbara Wilk-Malinowska odznaczona Orderem Świętego Stanisława. Uroczystość odbyła się w Warszawie

Barbara Wilk–Malinowska to absolwentka zabytkoznawstwa i konserwatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych toruńskiego UMK, nauczycielka i pracowniczka domu kultury (1970 - 1975), najbardziej znana jest jako wieloletni adiunkt, starszy adiunkt i kustosz Działu Sztuki w kwidzyńskim Muzeum Zamkowym (1975 – 2008). Przygotowała, i wykonała ponad 100 wystaw tematycznych. Najważniejsze to : „Jadwiga Budzisz-Bujnowska - życie i twórczość”, „Koń w malarstwie polskim” ze zbiorów polskich muzeów, „Kantor - życie i twórczość” oraz „Dziadek do orzechów”, za którą w ogólnopolskim konkursie na najciekawsze wydarzenie roku 1994 otrzymała nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Sama wystawa prezentowana była natomiast w 9 miastach Polski, a także we Francji oraz w Austrii.

Jako artysta - plastyk zaprojektowała i wykonała dziesiątki rzeźb i tablic pamiątkowych. Jest autorką katalogów wystaw oraz artykułów i wydawnictw, w tym współautorką przewodnika po Kwidzynie (1994). Była wieloletnią recenzentką Ogólnopolskiego i Międzynarodowego Przeglądu Sztuki Więziennej. Przez 5 kadencji była także radną miasta Kwidzyna (1994 – 2014), będąc m.in. przewodniczącą Komisji Oświaty, Kultury, Sportu, Rekreacji i Turystyki. Jest aktywną członkinią Związku Nauczycielstwa Polskiego i Towarzystwa Miłośników Ziemi Kwidzyńskiej.
Posiada m. in. Srebrny Krzyż Zasługi, a także odznaki: „Zasłużony Działacz Kultury”, „Zasłużony Działacz Związkowy Kultury i Sztuki”.

Order Świętego Stanisława Biskupa Męczennika został ustanowiony w roku 1765 przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który został też pierwszym Wielkim Mistrzem Kapituły. Oddając cześć polskiemu świętemu król wskazał również podstawowe kierunki działań osób nim wyróżnionych: zachowanie dozgonnej wierności narodowi i państwu, wspomaganie ubogich, poszkodowanych i chorych, praktykowanie solidarności wśród konfratrów oraz udzielanie pomocy duchowej zmarłym członkom Orderu.

Warto podkreślić, że po Orderze Orła Białego zajmował wówczas drugie miejsce w hierarchii orderów Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Odznaczeni nim musieli m.in. udowodnić szlachectwo poprzez podanie 4 herbów ze strony ojca (po mieczu) i 4 ze strony matki (po kądzieli).
Do III rozbioru Polski, w 1795 roku, odznaczono nim 1666 osób. Jego nadawanie kontynuowano następnie w Księstwie Warszawskim (wyróżniono tylko 18 osób) i w Królestwie Polskim, kiesy został podzielony na 4 klasy (łącznie 1660 odznaczonych). Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku i później, aż do 1979 roku w zasadzie nie był wręczany. Nadawanie orderu wznowiono dopiero w III Rzeczypospolitej, choć już jako odznaczenie niepaństwowe. Order stał się wówczas międzynarodowym odznaczeniem rycerskim „poświadczającym braterstwo mężów wszystkich wiar i ras”.

Ubiegłoroczna uroczysta ceremonia wręczenia odznaczeń miała miejsce w warszawskim kościele Św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Dodajmy, że od 2005 roku przyznaje je Wielka Narodowa Kapituła Orderu Św. Stanisława w Polsce, której Wielkim Mistrzem jest prof. dr hab. Mirosław Nader. Siedziba Stowarzyszenie Dam i Kawalerów Orderu Św. Stanisława znajduje się natomiast w Łazienkach Królewskich. Przyświeca im szlachetna idea wyrażona hasłem: Praemiando incitat ! (Nagradzając zachęcaj!), mówiąca o pracy i działalności na rzecz bliźnich i osób potrzebujących wsparcia.