Muzeum Zamkowe w Kwidzynie zaprasza na wystawę prac Leona Wyczółkowskiego

Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy posiada jedną z największych kolekcji dzieł malarskich, rysunkowych i graficznych Leona Wyczółkowskiego. Kolekcję tę zapoczątkował sam artysta, zapisując w testamencie wiele swoich dzieł i pamiątek osobistych. W 1937 r. żona Franciszka Wyczółkowska przekazała miastu Bydgoszcz wspomniany dar. Od 1946 r. muzeum nosi imię Leona Wyczółkowskiego i w miarę możliwości powiększa kolekcję.

Wystawa w Muzeum w Kwidzynie zaaranżowana będzie w układzie chronologiczno-tematycznym. Przedstawiać będzie wybór dzieł malarskich, rysunkowych i graficznych z bogatej i różnorodnej twórczości Wyczółkowskiego. Najwcześniejsze prace pochodzą z okresu ukraińskiego, gdzie wielki wpływ na jego malarstwo wywarła kolorowa, przesycona słońcem Ukraina. Malował tam rozległy pejzaż, wschody i zachody słońca, ale również sceny rodzajowe z udziałem ukraińskich chłopów. Prezentować będziemy portrety przyjaciół ze świata intelektualno-artystycznego będące wnikliwymi studiami psychologicznymi i autoportrety. Przez całą twórczość malował liczne studia kwiatów, martwych natur o wielkich walorach dekoracyjnych i artystycznych. Artysta stworzył cykl pastelowych pejzaży górskich i niektóre z nich zaprezentujemy na wystawie. Wielokrotnie malował Tatry. Góry urzekły artystę tajemniczością, potęgą, zmienną kolorystyką w zależności od pory dnia czy roku. Oprócz krajobrazów i scen rodzajowych malarza fascynowała architektura, szczególnie zabytkowa związana z miastami polskimi np. Warszawy, Krakowa, Torunia czy Kazimierza nad Wisłą. Szczególnym upodobaniem darzył Wawel i Kościół Mariacki w Krakowie. Na wystawę wybrano również prace prezentujące architekturę i pejzaż miast położonych nad Wisłą w obszarze Pomorza.

Malarstwem olejnym zajmował się do 1900 r. Zdarzało mu się i później czasem namalować olej, ale bardzo rzadko. Akwarela, pastel i tusz stały się ulubioną techniką. Od około 1902 r. szczególne miejsce w twórczości artysty zajęła grafika, która była jego odkryciem i jego zdobyczą. Nieustannie eksperymentował w dziedzinie technikach graficznych ( uprawiał m. innymi akwafortę ,akwatintę algrafię, miękki werniks, kamienioryt, aż doszedł do litografii). Ryciny podkolorowywał i używał do nich barwnych papierów. Artysta wprowadzał kredę, tusz, mieszał litografie z innymi technikami. Tematem
jego tek graficznych były widoki zabytków architektury i przyrody. Wyczółkowski przyczynił się do rozwoju grafiki, szczególnie litografii, należał do grona pionierów w dziedzinie warsztatowych innowacji w zakresie poszukiwań graficznych.

Od 1922 r. Leon Wyczółkowski mieszkał w Gościeradzu na ziemi bydgoskiej w pięknie położonym dworku, wśród starych drzew. Piękno otaczającej przyrody, park, sad oraz rozległe pola gościeradzkie stanowiły inspiracje do pracy twórczej.Powstały wówczas wspaniałe, prezentowane o różnych porach roku drzewa z Borów Tucholskich: cisy, świerki oraz delikatne, pastelowe pejzaże z okolic Gościeradza. Prezentacja w Muzeum w Kwidzynie zostanie wzbogacona zdjęciami które pokazują poszczególne etapy z życia artysty.

Leon Wyczółkowski – jeden z najwybitniejszych malarzy i grafików sztuki polskiej przełomu XIX / XX wieku, urodził się 11/24 kwietnia 1852 r. w Hucie Miastkowskiej koło Garwolina na Podlasiu. Uczęszczał do szkoły w Kamionce pod Lublinem oraz do gimnazjum w Siedlcach. W latach 1869 - 1875 studiował w warszawskiej Szkole Rysunku i Malarstwa pod kierunkiem Wojciecha Gersona, w latach 1875 - 1877 kontynuował studia w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Aleksandra Wagnera. Następnie studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Jana Matejki /1877-79/.

W 1887 i 1889 krótko przebywał w Paryżu, natomiast w 1880 r. zamieszkał we Lwowie. W 1881 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie prowadził prywatną szkołę malarstwa. W latach 1883 - 93 podróżował po Ukrainie i Podolu. Od 1895 do 1929 roku mieszkał w Krakowie, w tym czasie wiele podróżował po kraju i Europie. Brał udział w licznych wystawach, należał do Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie i Towarzystwa Artystów Polskich „Szuka” w Krakowie. Od 1895 r. był pedagogiem, powołano go na stanowisko profesora malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, tam też w latach 1909/10 pełnił funkcje rektora. Pod koniec życia w latach 1934-1936 prowadził Katedrę Grafiki w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zmarł 27 grudnia 1936 r. w Warszawie. Pochowany jest na cmentarzu wiejskim we Wtelnie koło Bydgoszczy.