Kwidzyn. Ogień i Woda, felietonowe potyczki dwóch żywiołów - Puste ulice

Ogień i Woda, felietonowe potyczki dwóch żywiołów

Sierpniowy zwykły dzień, godzina 18.00. W ramach treningu biegowego, razem z zaprzyjaźnioną biegaczką, zmierzamy od remontowanego wiaduktu na ul. Warszawskiej do ul. Targowej. Na tym odcinku spotykamy 9 osób (słownie:dziewięć). W niemal czterdziestotysięcznym mieście, późnym popołudniem (lub jak kto woli, wczesnym wieczorem) na chodnikach pusto jak w czasie godziny policyjnej. Bezludna jest także osiedlowa uliczka (Spółdzielcza), żywego ducha nie ma w parku na Hallera. Miasto niewidzialnych ludzi czy skrajnych domatorów?

Najłatwiej powiedzieć, że nie ma po co wychodzić, bo tutaj nic się nie dzieje. Ostatnie Dni Kwidzyna pokazały, że nawet jeśli coś się dzieje, to i tak widownię (bierną) stanowi głównie młodzież (nieliczna). Można też powiedzieć, że nie ma gdzie pójść, a chodzenie z punktu A do punktu B jest bez sensu. Ulica Piłsudskiego, zwana szumnie deptakiem,okolice trzech fontann, Plac Jana Pawła II- tereny, które, w zamierzeniach pomysłodawców, powinny przyciągać mieszkańców swoją atrakcyjnością, także spotkały się ze społecznym bojkotem.

Czytaj także: Ogień i Woda. Felietonowe potyczki dwóch żywiołów. Muzyka na deptaku

Nigdy nie zbliżymy się trybem życia do mieszkańców południa Europy, gdzie wieczorami zapełniają się wszystkie uliczki i kawiarniane ogródki, ponieważ maszerujemy w kierunku dokładnie odwrotnym: zamknąć się w domu, telefonicznie zamówić pizzę i w napięciu śledzić losy bohaterów kolejnych seriali. Jeśli już nawet letnie, pogodne dni nie sprzyjają minimalnej choćby integracji i aktywności, to nie wiem co mogłoby ten obraz zmienić. Smutne miasto smutnych ludzi.
Jerzy Majda, felietonista "Kuriera Powiatu kwidzyńskiego"

Proszę się uśmiechać! Proszę się, ku..a uśmiechać! Jak się pan nie będzie uśmiechać, to panu wpie....!" Majda zwariował i chciałby zadekretować szczęście, a kto się jego chciejstwu nie podporządkuje, temu biada. Bo porządny obywatel ma szczęśliwy być, i to nie szczęśliwy przed telewizorem, tylko jak Bóg Jurek przykazał, szczęśliwy aktywnie, tzn. w parku lub na chodniku.

Polecamy również: Kwidzyn. Ogień i Woda, felietonowe potyczki dwóch żywiołów. Jednoręki bandyta

Najlepiej, nie wiedzieć czemu na Targowej. Widocznie tam Jurkowi jest po drodze, i tam najwygodniej mu będzie tą ogólną szczęśliwością się napawać. Boję się, że kolejnym etapem ożywiania miasta, będzie ożywienie cmentarza. Powiało grozą, ale to niewykluczone, bo Jurek mieszka w pobliżu i któregoś dnia może pobiec z koleżanką w tamtym właśnie kierunku.

Co ciekawe kiedyś już, nie dalej jak 2-3 lata temu, naigrywałem się w jakimś felietonie z radnego Jana Szmiendowskiego, który też domagał się burmistrza ożywienia ulic naszego miasta. Wtedy proponowałem, by w ramach zaspokojenia jego potrzeb wprowadzić dyżury. Część miasta spacerowałaby np. w dni parzyste, a część w nieparzyste. Teraz jednak proponuję, by obaj malkontenci wybrali się do lasu. Otóż ja w zwykły sierpniowy dzień wybrałem się tam z córką i spotkałem znacznie więcej, niż 9 osób (słownie:dziewięć). Część z nich biegała, część spacerowała z psami, trafił się też jakiś rowerzysta i jeden tajemniczy jegomość, który wyglądał mi na grzybiarza. Może po prostu ludzie mają swój rozum i sierpniowe popołudnia, w przeciwieństwie do pewnego biegacza-dziwaka, wolą spędzać czas na łonie natury, a nie na chodniku. Jeśli ruszy tyłek i pobiegnie do lasu, to się o tym przekona.
Rafał Cybulski, redaktor prowadzący