Kolorowe wspomnienia z piłkarskich Mistrzostw Europy

Wielkie wydarzenia sportowe śledzę odkąd tylko sięgam pamięcią. Jednak gdy byłem małym chłopcem nawet nie marzyło mi się, że będę brał czynny udział w imprezie rangi mistrzostwa świata czy Europy. Pierwsze mundial który pamiętam był rozgrywany w 1982 roku, gdy w Polsce trwał stan wojenny i nikt wtedy nawet nie myślał o zagranicznych wojażach, bo przecież tylko w ten sposób można było być naocznym świadkiem wydarzenia tej rangi. EURO w Polsce nawet dla siedmiolatka, którym wtedy byłem było czymś abstrakcyjnym. A jednak po latach mamy swoje wielkie sportowe święto. Dlatego cieszę się, że będąc na dwóch meczach mogłem uczestniczyć w tym święcie.
***
Barwny, wielotysięczny, rozśpiewany tłum na ulicach, w knajpach, w parkach i w strefach kibica; kibice-klauni przypominający biało-czerwoną szachownicę i kibice w czerwono-żółtych sukniach; fani z piłkami na głowach, pozawijani we flagi, Hiszpan na koniu, Chorwat z Irokezem, Polacy pomalowani na Chorwata albo na Hiszpana; starzy, młodzi, kobiety, mężczyźni i dzieci - tak wyglądał Gdańsk w dniu meczu Chorwacja-Hiszpania. W tym tłumie było również co najmniej kilkunastu kwidzynian z którymi wybrałem się na ten mecz. Naszego busa zaparkowaliśmy niedaleko baszty nad Motławą, a stamtąd poszliśmy na Długi Targ, który tego dnia był naszym pierwszym celem.
- Jeśli chcesz poczuć atmosferę EURO, to idź na Długą a nie do Strefy Kibica - już wcześniej przekonywał mnie znajomy z Gdańska i miał rację.
Cała gdańska Starówka wypełniona była rozśpiewanymi i roztańczonymi kibicami, a epicentrum tego sportowego karnawału było rozciągnięte na Długiej i Długim Targu.
- Polska, biało-czerwoni! - powitali nas Hiszpanie w okolicach Zielonej Bramy, a w samej bramie na gitarze przygrywał "Kielan", kwidzynianin który najczęściej grywa na naszym deptaku.
Wszyscy wkoło byli radośni. Polacy, Hiszpanie Chorwaci - nacja tego dnia była mniej istotna, bo wszyscy świetnie się ze sobą dogadywali.
- Cztery lata temu pewien Polak w Klagenfurcie podarował mi szalik i dlatego was lubię - przekonywał mnie Chorwat, którego fotografowałem.
Kibice byli wszędzie. We wszystkich knajpianych ogródkach były nadkomplety. A kibice siedzieli też na schodach i murkach lub wędrowali w tę i z powrotem po Długiej. Natomiast pod Neptunem co chwilę odbywały się jakieś spontaniczne happeningi. Wystarczy, że ktoś coś zanucił, a po chwili śpiewali wszyscy wkoło.
Nam także szybko udzielił się ten nastrój, więc łatwo wtopiliśmy się w ten kolorowy tłum, a po chwili w jednej z knajp jakimś cudem wypatrzyłem wol-ny stolik. Stojący obok Chorwaci zaprosili nas szerokim gestem.
Od razu ucieszyłem się, że przyszło nam siedzieć w tłumie ludzi ubranych i wymalowanych w biało-czerwone szachownice, bo Chorwacja od lat jest dla mnie drużyną "trzeciego wyboru", po Polsce i Holandii. Choć kilku moich kolegów nie podzielało tych sympatii, to po godzinie większość z nas śpiewała już najpopularniejszą chorwacką przyśpiewkę: - Bjezite ljudi, bjezite iz grada, stize ekipa pijana... Bjezite ljudi dok postoji nada, jer ovdje igra Hrvatska!" (pol. - Ludzie uciekajcie, uciekajcie z miasta, przyjeżdża zespół pijany... Uciekajcie ludzie, póki się jeszcze da, bo tu zagra Chorwacja).
Zaraz potem pewien Chorwat przystanął przy naszym stoliku i zaczął nas liczyć.
- Postawię wam piwo - zaproponował nienaganną angielszczyzną Robert, Chorwat z Melbourne, choć za najtańszy złocisty napój w tej knajpie trzeba było zapłacić 11 zł!
Dowody sympatii spotykały nas zresztą z każdej strony najczęściej w formie niezniszczalnego "Polska, biało-czerwoni", którego nauczyli się chyba wszyscy kibice goszczący w naszym kraju.
Jeden ze stolików obok zajmowało towarzystwo chorwacko-polskie, tzn. młodzieńcy z Chorwacji i trzy urodziwe dziewczyny Polski.
- To moja żona - powiedział Mate wskazując na najbardziej urodziwą z nich.
- To tylko jego marzenie - szybko sprostowała Iwona, ale nie oponowała, gdy Mate wkładał jej na palec pierścionek.
Jednak jak zdradził jeden z jego kolegów w trakcie EURO była to już trzecia "żona" Mate.
Równie wesoło było w drodze do kolejki, a w samej kolejce to my poprowadziliśmy chorwackie śpiewy, czym wzbudzaliśmy zachwyt u wszystkich Chorwatów, którzy nam towarzyszyli.
Przed stadionem też było wesoło, a nas najbardziej zdziwił pewien Kanadyjczyk. Co robił na EURO?
- Jeżdżę wszędzie tam gdzie, gdzie jest dobra impreza - wytłumaczył.
Tuż przy wejściu udało mi się także sfotografować z Jurkiem Dudkiem, który co ciekawe przeszedł taką samą kontrolę przy bramkach, jak inni kibice.
Sam mecz nie był wielkim widowiskiem, a co gorsza nieźle prezentujący się Chorwaci musieli pożegnać się z turniejem.
***
Moim drugim meczem na EURO było starcie Niemców z Grekami, choć wcześniej wierzyłem, że to my staniemy naprzeciw ekipy Joachima Loewa. Tym razem ekipa z Kwidzyna była skromniejsza, a zabawa na Długiej dużo mniej huczna. Pewnie duża w tym wina deszcze, który padał przez pół dnia, ale poza tym Niemcy, to jednak nie Chorwaci i Hiszpanie. Owszem, było ich sporo i byli kolorowi, ale na pewno brakowało im fantazji. Grecy byli w tym lepsi, ale oni jednak znacznie mniej liczni.
Ale w tym wypadku wszystko wynagrodził nam mecz. Od samego początku na boisku dominowali Niemcy i wszyscy wokół wiedzieli, że gole są tylko kwestią czasu. Trzy, które Niemcy zdobyli po przerwie widzieliśmy jak na dłoni, bo siedzieliśmy właśnie za tamtą bramką. Naprawdę było na co popatrzeć.